The Indian Yogi- Yogi Dillip

Niemand weet echt wanneer het allemaal begonnen is. Elke actie die we ondernemen, elk pad dat we kiezen, werd in gang gezet lang voordat we het ons zelfs maar realiseerden - misschien door onze ouders, grootouders, of, als je in zulke dingen gelooft, door de echo's van onze vorige levens. De zaden van onze reizen zijn gezaaid door ons of door degenen die ons zijn voorgegaan.

Ik ben geboren in een vroom Hindoeïstisch Brahmaans gezin, doordrenkt van traditie en orthodoxie. Mijn ouders, diep religieus en standvastig in hun geloof, vulden ons huis met rituelen en gebeden. Goden, ontelbare goden, sierden elke hoek en veranderden ons huis in wat aanvoelde als een heilig museum. Mijn ouders misten in hun toewijding geen enkel ochtend- of avondritueel en de eerste 14 jaar van mijn leven volgde ik hun voorbeeld, hoewel nooit met dezelfde intensiteit. Ik was het soort kind dat vaak de andere kant opkeek als het werd opgedragen iets te doen.

Toch was nieuwsgierigheid altijd mijn metgezel. Op een dag zag ik mijn vader in een vreemde houding, zijn ledematen kronkelend op een manier die ik nog nooit had gezien. Bezorgd vroeg ik of hij in orde was. Hij glimlachte en legde uit dat hij Yog Asana aan het oefenen was. Zijn woorden kwamen op dat moment niet helemaal bij me op, maar ze maakten iets in me los. Mijn broer en ik, met de ondeugendheid van de jeugd, begonnen hem na te doen - misschien om te plagen, of misschien om onze jeugdige flexibiliteit te laten zien. We lachten en strekten ons uit, onbewust de zaden plantend van een dieper begrip.

Door onze gesprekken ontdekte ik dat mijn vader deze oefeningen van zijn vader had geleerd en onze grootvader van zijn vader voor hem. Het drong tot me door dat dit meer was dan een routine - het was een erfenis. En dus begon ik het belang ervan in een nieuw licht te zien.

De dynamiek veranderde echter toen mijn oudere broer, mijn yogapartner in crime, vertrok voor een hogere studie in een andere staat. Zonder hem verloor de beoefening zijn speelse allure en mijn eens zo enthousiaste sessies werden sporadisch en halfslachtig.

Toen kwam er een festival, een levendige viering van de hindoetraditie. De straten stonden vol kraampjes met schatten uit de bergen, bossen, tempels en huizen. Rituele voorwerpen, boeken, handgemaakte goederen en mysterieuze snuisterijen - allemaal verleidelijk magisch - werden tentoongesteld. Onder hen viel mijn oog op een verzameling boeken over Tantra. Ik geloof dat dit het moment was waarop mijn fascinatie voor Tantra echt begon. Het mystieke, het niet-menselijke, het schijnbaar onmogelijke - het boeide me allemaal en voedde mijn nieuwsgierigheid tot grote hoogten.

Ik verslond een boek, chantte de mantra's of bezocht een tempel gewijd aan een specifieke godin, terwijl ik het geloof koesterde dat de levendige beelden van de pagina's voor me zouden materialiseren. Dat geloof, die sensatie van het onbekende, bleef me voortduwen, me drijven om op zoek te gaan naar de waarheid.

Ik ben nog steeds op deze reis, misschien niet dichter bij de antwoorden, maar wel steeds op zoek. Het is een speurtocht, een zoektocht die diep van binnen doorgaat, op een onderbewust niveau - een reis die lang geleden begon, met zaadjes die geplant waren door degenen die mij voorgingen.

Na dat eerste ontwaken verdiepte mijn zoektocht naar de waarheid zich. Ik zocht goeroes, bezocht ashrams en reisde zelfs naar de Himalaya, verlangend naar antwoorden die net buiten bereik leken. Toch, ondanks mijn inspanningen, merkte ik dat ik rusteloos was, nooit volledig tevreden. Mijn zoektocht naar de waarheid voelde belemmerd door een ongrijpbare barrière. Ontmoedigd keerde ik terug naar de zogenaamde “echte wereld”, waar ik een master in computerwetenschappen volgde. Maar zelfs toen liet de roep van de spirituele wereld me niet los.

Ik bleef ashrams bezoeken en tijdens een van deze bezoeken kwam ik in aanraking met Kriya Yoga - een beoefening die me formeel kennis liet maken met Kundalini en de veilige methoden om het te laten ontwaken. Tegen die tijd was ik tot een diep besef gekomen: hoeveel je ook leest of oefent, als je chakra's niet in balans zijn of ontwaken, voelt alles zinloos. Ik geloofde dat het ontwaken van de Kundalini de sleutel was tot ware spirituele vooruitgang - het enige wat we allemaal nodig hebben in ons dagelijks leven.

Tijdens mijn beoefening waren er momenten die mystiek aanvoelden, alsof ik tegen het weefsel van een diepere werkelijkheid streek. Maar mijn reis verliep verre van vlekkeloos; hij was gevuld met ups en downs. Ik liet me gemakkelijk beïnvloeden door mijn omgeving - een zwakte die me vaak uit koers bracht. Jarenlang herhaalde dit patroon zich. Ik wijdde mezelf een paar maanden aan yoga, pranayama en meditatie, om vervolgens weer terug te vallen in het gewone ritme van het leven - werken, eten, drinken, dansen en reizen.

In 2015 laaide mijn passie voor yoga weer op, aangewakkerd door een groeiend ongenoegen met de eentonigheid van het dagelijks leven. Ik had wat geld gespaard en besefte dat het tijd was om te investeren in een formele opleiding en de sprong te wagen om les te gaan geven. Tot op dat moment had ik nooit de juiste opleiding gevolgd om yogales te geven. Ik schreef me in voor een prestigieuze universiteit gespecialiseerd in Yoga Therapie, waar ik het voorrecht had om yogadocenten en artsen te assisteren bij het behandelen van patiënten met verschillende kwalen. Het was daar dat ik me realiseerde dat ik misschien nooit mijn kinderdroom zou kunnen vervullen om dokter te worden, maar door middel van yoga asana's en pranayama kon ik toegang krijgen tot een diepgaande helende kracht die de moderne geneeskunde vaak niet kon bereiken.

Vastbesloten om mijn beoefening te verdiepen, begon ik aan een intensieve reis en voltooide ik zowel een 200-uren als een 300-uren yogadocentenopleiding aan een gerenommeerde school aan de voet van de Himalaya. De bergen leken me altijd te roepen, alsof mijn ziel daar echt woonde - figuurlijk natuurlijk, want we weten allemaal dat het ware thuis van de ziel voorbij het fysieke ligt. Maar ik dwaal af. Na mijn terugkeer begon ik les te geven in Pune. Lesgeven vulde mijn leven met een diep gevoel van voldoening, maar de honger om te leren en anderen te helpen werd alleen maar sterker.

Na mijn verhuizing naar Nederland nam ik parttime banen aan terwijl ik overwoog om terug te keren naar mijn oude, inspiratieloze IT-carrière. Maar mijn hart lag er niet bij en ik had moeite om een baan te vinden. Ondertussen concentreerde ik me op het genezen van mijn been, vastbesloten om de kracht terug te krijgen om te rennen, skateboarden, surfen - alle activiteiten waarvoor een sterk, gezond been nodig is. Na een lange periode van worstelen en thuisbehandelingen begon ik me beter te voelen. Langzaam keerde ik terug naar yoga, gedreven door het besef dat mensen hier leden op manieren waarvan ik wist dat ik ze kon helpen.

Zelfs toen ik te maken had met een zwakke meniscus en LCL, en een pols die betere dagen had gekend, vond ik hernieuwde kracht in mijn beoefening. En daarmee begon het verlangen om anderen te helpen weer tot leven te komen.

Doorgaan met .........

Ik ben niet Hij, ik ben niet Zij, ik ben niet Zij, ik identificeerde me als een Yogi. Ik ben geen hindoe, geen moslim, geen christen, sikh, boeddhist enz., ik ben een yogi. Ik aanbid/bid het, zij en ik. Het verleden betekent minder, de toekomst is onbekend, het heden wordt verlicht met het goddelijke licht. en dat licht komt van binnenuit. - Yogi Dilip